Czasami myślę o pandemii koronawirusa, jak o długiej, ciemnej nocy, która nigdy się nie kończy – nawet, kiedy blisko już do świtu, ciemności są na tyle gęste, że jasność nie przedziera się do naszego codziennego życia. Metafora ta znacznie zyskała na znaczeniu, kiedy przeczytałam najnowszy raport Infuture Institute Natalii Hatalskiej. Co z niego wynika? Przede wszystkim to, że w pandemii cierpimy – z powodu izolacji, braku możliwości rozwoju i innych ograniczeń. To, co jednak łączy nas ze światem sprzed COVID-19, to nierówności – bo nawet w koronakryzysie cierpienie kobiet jest większe.
